خوشبختی ...!

راوی میگه :

باز راه میرفت نمیدانم به کجا ء حدود 70 کیلو و قدی 180 سانت لاغر و تکیده با چند برآمدگی روی بازوی چپش نگاهای ذهن های کنجکاو را که درنگی کوتاه میکردند و هر کدام یا نیشخند یا با چشمانشان میگفتند طفلکی را به خود وا میداشت . تاریکی و خلوت  گمان کنم خیلی میپسندد چون سرش را بالا گرفت تبسمی تلخ گونه نثار جیر جیرک روی اسفالت کرد که داشت کنسرت شبانه اش را اجرا میکرد . گذشته عذابش میدهد اما او این شکنجه را نوازش میداند . عذاب هایش پشت سر هم اما به
آنها خو گرفته بود در اطاق تارکی که لامپهایش فقط چند بار روشن شدن  .همیشه تا لحظه اخر به سمت روشنی میرود ما باز روشنی پشت سرش و تاریکی در روبه روست . شاید هزینه  ای برای ماندن ! دیدن چهر ه اش هنگام تاریک شدن روشنایی دیدن دارد . باز دوباره  راه را در پیش میگیرد راه رفتن در سنگلاخی پر از چاه و چاله و هر چند بار هم  تاریکی سقلمبه ای نثارش میکند و با باسن پهن زمین میشود دستانش بر زمین مینهد  دستانش را گزنده ای از روی طبیعت ذاتیش میگزد . غم انگیز است اما او دانا به نظر میرسد . سوق دادن افکارش به سمت وسوی خاطرات خوش . دیگر مغز کارگر نیست قلب فرمان میدهد باز پیروزی برای تاریکی نه وی . این سرنوشت را باید قبول کرد ؟ راهی به سوی خوشبخیتی و آسایش نیست .اما او خداوند خویش است و خداهای کاذب درون ش را بیرون نهاد .خوشبختی همین است  حتی ماندن در تاریکی برای او دیدن تابش یک میلیونیووم ثانیه نور هم کافی بود . تا قلب و مغز و لبخندش یکی شود ............

پ ن: خیلیییییی وقته همه جا تاریکه ..................